9 ліпеня стала вядома пра затрыманне валанцёраў Фонда "Краіна для Жыцця". Гэтыя людзі апынуліся за кратамі не праз злачынства, а праз жаданне і магчымасць дапамагаць палітзняволеным.
Сёння распавядзем пра Юлію Сырых, якая ўпэўненая, што" ўсё будзе добра, нягледзячы ні на што".
Марыя Мароз, кіраўніца фонда "Страна для Жизни".
"Я пазнаёмілася з Юляй на Камароўцы ў першыя дні збору подпісаў. Яна працавала таксісткай. Заўсёды на ўздыме, заўсёды гатовая дапамагаць. Вельмі эмацыянальная і вельмі таварыская, добрая. Збірала і развозіла подпісы.
Як і ўсе мы, хацела перамен у краіне. Цудоўна разумела, што добра жывуць толькі тыя, хто знаходзяцца пры "карыце".
У цяжкую хвіліну заўсёды гатовая была выслухаць. Здаецца, у яе псіхалагічная адукацыя. Я заўсёды магла ёй патэлефанаваць, пагутарыць, параіцца. Яна вельмі адэкватна ацэньвала становішча і давала сяброўскую параду, што рабіць."
Вольга Паўлава, актывістка" Краіны для Жыцця". " Так хацелася ўсім падарыць новую добрую Беларусь - краіну для жыцця."
"Юля шчырая, цудоўная жанчына, самастойны арганізаваны чалавек. Усяго ў жыцці дамаглася сама. Яна ўдава і адна ўзгадавала сына. Юля вельмі пазітыўная, рознабаковая. Робіць тое, што любіць. Прымусіць яе рабіць штосьці супраць яе волі - проста немагчыма.
Юля вельмі любіць свой аўтамабіль. Ён у яе заўсёды ў поўным парадку. Яшчэ любіць вязанне і займаецца спортам.
Дэвіз Юлі: калі хочаш што-небудзь зрабіць - зрабі гэта сам.
Юля працавала таксісткай у Мінску. Калі прыйшоў Yandex, вельмі ўпаў кошт паездак. Тарыфы зрабіліся такімі нізкімі, што працаваць зрабілася проста невыгодна. Яна пісала лісты, звароты, але толку не было.
Юля прыйшла ў выбарчую кампанію дзякуючы дзейнасці Сяргея Ціханоўскага, які аб'яднаў розных людзей і паказаў, што карані ўсіх бедаў і праблем хаваюцца ў манаполіі. Юля слядзіла за ім, за развіццём яго Youtube-каналу. Ён гаварыў у тым ліку пра Yandex таксі, пра падаткі.
Так яна зрабілася членам ініцыятыўнай групы - прымала актыўны ўдзел у перадвыбарчай кампаніі, была даверанай асобай, ездзіла, арганізоўвала пікеты.
Калі я апынулася ў турме, Юля з Антонам Сташэўскім пачалі займацца перадачамі палітзняволеным. Калі я выйшла, таксама ўключылася ў гэтую работу. Юля на сваёй машыне кожны тыдзень адводзіла прадукты, пісала лісты палітзняволеным.
Я вельмі рада, што з ёй пазнаёмілася. У нас атрымалася выдатная каманда. Мы былі як Д'Артаньян і тры мушкецёры - адзін за ўсех і ўсе за аднаго. Я, Юля і Тоня Канавалава - гэта мушкецёры. А Д'Артаньян - Віталь.
Сумна вельмі зараз. Мы надта хацелі гэтых перамен, рабілі ўсё, што ад нас залежыць. Страчвалі здароўе, нервы. У Юлі вельмі пагоршыўся зрок, напрыклад. Мы хацелі змяніць жыццё людзей да лепшага. Так хацелася ўсім падарыць новую добрую Беларусь - краіну для жыцця."
Павел Журык, супрацоўнік фонда"Краіна для Жыцця".
Юля сапраўды цудоўны чалавек. Заўсёды кажа праўду, і без каменя за пазухай. Гэта ў ёй і падкупае.
Абсалютна пазітыўны чалавек, заўсёды з усмешкай, не гледзячы на абставіны. Любіць жыццё ва ўсіх яго праявах.
Дэвіз у яе адзін: усё будзе добра нягледзячы ні на што".
Марына Гарбуз, супрацоўніца фонда"Краіна для Жыцця". "Я не магу дараваць сабе, што з'ехала, а яна засталася."
"Юля гэта чалавек, які ніколі не пакіне ў бядзе. Яна будзе разы каваць усім, але табе дапаможа на сто адсоткаў. Менавіта таму яна заставалася ў Беларусі да канца. Мы жартавалі, што вось Юлька дакладна будзе выязджаць апошняя праз лясы і прасілі яе пагасіць святло за сабой… Бо калі б яна з'ехала, то гэта сапраўды быў бы апошні светлы чалавек у тым канцлагеры, які пабудаваў рэжым лукашэнкі.
Але Юля не з'ехала, яна верыла, што нас большасць і што толькі калі кожны будзе рабіць і разыкаваць усім дзеля сябе, сваіх дзяцей, будучыні, калі людзі скончаць думаць пра сябе і ўспомняць, нарэшце, пра палітзняволеных, якія галадаюць, праходзяць прэс-хату, але не здаюцца, - тады ўсё зменіцца.
І вось калі Юлю ўзялі за тое, што яна насіла перадачы палітзняволеным, за тое, што яна проста добры чалавек - тады я раўла ў голас, у гэта немагчыма было паверыць. Чалавек, які адчувае чужы боль і падстаўляе плячо - трапляе за краты. Юля - удава, яна адна гадуе сына, хлопчыку зараз цяжка, але ён малайчынка, увесь у маці.
Я часта пракручваю нашу апошнюю з ёй сустрэчу - яна праводзіла мяне з дзецьмі ў Літву, смяялася, старалася падбадзёрыць і абяцала, што мы зусім хутка сустрэнемся. Я не магу дараваць сабе тое, што з'ехала, а яна засталася. Бо і ў яе, і ў мяне дзеці, але яна ўсё ж такі засталася.
Дык давайце будзем разам і проста памятаць, што мы людзі, што дапамагаць - гэта норма, што забіваць - дрэнна, саджаць за інжае меркаванне - незаконна. Адправілі за крат нашых рабят, і цяпер сотні людзей, палітзняволеных, пакутуюць. Пакутуюць іх сем'і.
Калі вы баіцеся напісаць ліст ці аднесці перадачу, дык хоць 5 рублёў ахвяруйце на падтрымку. Баіцеся ў наш Фонд - аднясіце асабіста, зрабіце проста хоць штосьці, кожны.
Калі ласка, падтрымайце нашага валанцёра лістамі. Гэта асабліва важна для палітзняволеных."
Юлія Эдуардаўна Сырых, 26.11.1974. СІЗА-1, 220030, г. Мінск, вул. Валадарскага, 2.
Таксама вы можаце анлайн замовіць перадачу для палітзняволеных на нашым сайце.
Сёння распавядзем пра Юлію Сырых, якая ўпэўненая, што" ўсё будзе добра, нягледзячы ні на што".
Марыя Мароз, кіраўніца фонда "Страна для Жизни".
"Я пазнаёмілася з Юляй на Камароўцы ў першыя дні збору подпісаў. Яна працавала таксісткай. Заўсёды на ўздыме, заўсёды гатовая дапамагаць. Вельмі эмацыянальная і вельмі таварыская, добрая. Збірала і развозіла подпісы.
Як і ўсе мы, хацела перамен у краіне. Цудоўна разумела, што добра жывуць толькі тыя, хто знаходзяцца пры "карыце".
У цяжкую хвіліну заўсёды гатовая была выслухаць. Здаецца, у яе псіхалагічная адукацыя. Я заўсёды магла ёй патэлефанаваць, пагутарыць, параіцца. Яна вельмі адэкватна ацэньвала становішча і давала сяброўскую параду, што рабіць."
Вольга Паўлава, актывістка" Краіны для Жыцця". " Так хацелася ўсім падарыць новую добрую Беларусь - краіну для жыцця."
"Юля шчырая, цудоўная жанчына, самастойны арганізаваны чалавек. Усяго ў жыцці дамаглася сама. Яна ўдава і адна ўзгадавала сына. Юля вельмі пазітыўная, рознабаковая. Робіць тое, што любіць. Прымусіць яе рабіць штосьці супраць яе волі - проста немагчыма.
Юля вельмі любіць свой аўтамабіль. Ён у яе заўсёды ў поўным парадку. Яшчэ любіць вязанне і займаецца спортам.
Дэвіз Юлі: калі хочаш што-небудзь зрабіць - зрабі гэта сам.
Юля працавала таксісткай у Мінску. Калі прыйшоў Yandex, вельмі ўпаў кошт паездак. Тарыфы зрабіліся такімі нізкімі, што працаваць зрабілася проста невыгодна. Яна пісала лісты, звароты, але толку не было.
Юля прыйшла ў выбарчую кампанію дзякуючы дзейнасці Сяргея Ціханоўскага, які аб'яднаў розных людзей і паказаў, што карані ўсіх бедаў і праблем хаваюцца ў манаполіі. Юля слядзіла за ім, за развіццём яго Youtube-каналу. Ён гаварыў у тым ліку пра Yandex таксі, пра падаткі.
Так яна зрабілася членам ініцыятыўнай групы - прымала актыўны ўдзел у перадвыбарчай кампаніі, была даверанай асобай, ездзіла, арганізоўвала пікеты.
Калі я апынулася ў турме, Юля з Антонам Сташэўскім пачалі займацца перадачамі палітзняволеным. Калі я выйшла, таксама ўключылася ў гэтую работу. Юля на сваёй машыне кожны тыдзень адводзіла прадукты, пісала лісты палітзняволеным.
Я вельмі рада, што з ёй пазнаёмілася. У нас атрымалася выдатная каманда. Мы былі як Д'Артаньян і тры мушкецёры - адзін за ўсех і ўсе за аднаго. Я, Юля і Тоня Канавалава - гэта мушкецёры. А Д'Артаньян - Віталь.
Сумна вельмі зараз. Мы надта хацелі гэтых перамен, рабілі ўсё, што ад нас залежыць. Страчвалі здароўе, нервы. У Юлі вельмі пагоршыўся зрок, напрыклад. Мы хацелі змяніць жыццё людзей да лепшага. Так хацелася ўсім падарыць новую добрую Беларусь - краіну для жыцця."
Павел Журык, супрацоўнік фонда"Краіна для Жыцця".
Юля сапраўды цудоўны чалавек. Заўсёды кажа праўду, і без каменя за пазухай. Гэта ў ёй і падкупае.
Абсалютна пазітыўны чалавек, заўсёды з усмешкай, не гледзячы на абставіны. Любіць жыццё ва ўсіх яго праявах.
Дэвіз у яе адзін: усё будзе добра нягледзячы ні на што".
Марына Гарбуз, супрацоўніца фонда"Краіна для Жыцця". "Я не магу дараваць сабе, што з'ехала, а яна засталася."
"Юля гэта чалавек, які ніколі не пакіне ў бядзе. Яна будзе разы каваць усім, але табе дапаможа на сто адсоткаў. Менавіта таму яна заставалася ў Беларусі да канца. Мы жартавалі, што вось Юлька дакладна будзе выязджаць апошняя праз лясы і прасілі яе пагасіць святло за сабой… Бо калі б яна з'ехала, то гэта сапраўды быў бы апошні светлы чалавек у тым канцлагеры, які пабудаваў рэжым лукашэнкі.
Але Юля не з'ехала, яна верыла, што нас большасць і што толькі калі кожны будзе рабіць і разыкаваць усім дзеля сябе, сваіх дзяцей, будучыні, калі людзі скончаць думаць пра сябе і ўспомняць, нарэшце, пра палітзняволеных, якія галадаюць, праходзяць прэс-хату, але не здаюцца, - тады ўсё зменіцца.
І вось калі Юлю ўзялі за тое, што яна насіла перадачы палітзняволеным, за тое, што яна проста добры чалавек - тады я раўла ў голас, у гэта немагчыма было паверыць. Чалавек, які адчувае чужы боль і падстаўляе плячо - трапляе за краты. Юля - удава, яна адна гадуе сына, хлопчыку зараз цяжка, але ён малайчынка, увесь у маці.
Я часта пракручваю нашу апошнюю з ёй сустрэчу - яна праводзіла мяне з дзецьмі ў Літву, смяялася, старалася падбадзёрыць і абяцала, што мы зусім хутка сустрэнемся. Я не магу дараваць сабе тое, што з'ехала, а яна засталася. Бо і ў яе, і ў мяне дзеці, але яна ўсё ж такі засталася.
Дык давайце будзем разам і проста памятаць, што мы людзі, што дапамагаць - гэта норма, што забіваць - дрэнна, саджаць за інжае меркаванне - незаконна. Адправілі за крат нашых рабят, і цяпер сотні людзей, палітзняволеных, пакутуюць. Пакутуюць іх сем'і.
Калі вы баіцеся напісаць ліст ці аднесці перадачу, дык хоць 5 рублёў ахвяруйце на падтрымку. Баіцеся ў наш Фонд - аднясіце асабіста, зрабіце проста хоць штосьці, кожны.
Калі ласка, падтрымайце нашага валанцёра лістамі. Гэта асабліва важна для палітзняволеных."
Юлія Эдуардаўна Сырых, 26.11.1974. СІЗА-1, 220030, г. Мінск, вул. Валадарскага, 2.
Таксама вы можаце анлайн замовіць перадачу для палітзняволеных на нашым сайце.
Працягнуць
.png)